Prolog

 Tak, wiem, że nie jest to najdłuższy prolog na świecie, ale hej, dopiero się rozkręcam i prologi zwykle są o wiele krótsze. Jeśli spodoba się Wam idea bloga, to mile widziane są komentarze. Dzięki!
_

Wychodzę z głębi lasu i kryję się za krzakiem z trującymi jagodami. Przyglądam się wielkiej polanie, mrużąc oczy. Wygląda na spokojną, lecz wolę jeszcze chwilę poczekać. Na przygotowanym stoliku w odległości około piętnastu metrów ode mnie stoją cztery pakunki z liczbami odpowiadającymi numerom dystryktów. A więc jestem pierwsza, mówię do siebie w myślach i już wyskakuję z ukrycia. W ostatnim jednak momencie zauważam jak zza Rogu Obfitości wyłania się Liszka i szybko porywa pakunek z numerem "5". Muszę przyznać, że jest szybka. Znika z mojego pola widzenia równie szybko, co się w nim pojawiła. A teraz jest już bezpieczna, pod osłoną lasu.

Przyszła kolej na mnie. Mam nadzieję, że i mi się uda wrócić do kryjówki bez szwanku. Przecież czeka tam na mnie Peeta, on potrzebuje tego lekarstwa. Póki jest nadzieja wyjścia naszej dwójki z areny, jestem gotowa zrobić wszystko, byleby go ocalić. Puszczam się biegiem w stronę Rogu. Od miejsca wielkiej uczty dzieli mnie co raz mniejsza odległość. Dziesięć metrów, pięć. Udało się!, krzyczę w myślach i uciekam w drugą stronę z prezentem od organizatorów.

Nagle zza szarego namiotu wylatuje nóż. Czuję, jak kaleczy moje czoło. Syczę pod nosem i patrzę w tamtą stronę. Clove. Zanim zdążę naciągnąć strzałę na cięciwie, ta się na mnie rzuca i atakuje swoim nożem. O nie, to się nie dzieje naprawdę. Zaczyna się szamotanina, jednak ja szybko obrywam ostrzem. Piszczę z bólu. Wkrótce po raz ostatni widzę jasne niebo i spadam w ciemność.

Z krzykiem siadam na łóżku i oddycham głęboko. Złe sny wróciły. Wstaję z łóżka i wyglądam za okno. Nadal panuje noc, a pociąg mknie przed siebie. Wiem, że już nie zasnę. Podchodzę do lustra i przyglądam się swojemu odbiciu. Nad łukiem brwiowym pojawiła się cienka, kilkucentymetrowa rana.